Off to Asia!

Mijn dag begon al om 5 uur dinsdag: de laatste dingen werden in mijn koffer gestopt en de treinrit naar Schiphol kon beginnen. (Even ter zijde: ik was best trots op mezelf dat ik maar 20 kg bagage had, i.p.v. de toegestane 30 kg. En ook nog alleen een rugzakje als handbagage, wauw). In het vliegtuig kwam ik erachter dat er geen medepassagier naast me zat en ik me dus eens fijn breed kon gaan liggen. Het leek een comfortabele vlucht te worden, maar helaas. De man naast de lege stoel maakte in zijn slaap enorm harde varkensgeluiden, dus van slapen is weinig terecht gekomen. Ik denk dat de 5 Bloody Mary’s die hij gedronken heeft, ook niet echt hebben bijgedragen aan het beperken van zijn snurkgeluiden. Gelukkig kreeg ik wel mijn dagelijkse appel als tussendoortje in het vliegtuig, dus dat maakte al veel goed.

Zo ben ik na 13 uur vliegen, een paar mislukte slaappogingen op het vliegveld en wat heen en weer geslenter, toch maar in een “lounge” neergeploft in Singapore. Dit nadat de illusie dat ik misschien toch geen biefreepjes en noedels als ontbijt hoefde te eten, geheel is verdwenen. Een kleine sandwich met één plakje vlees kost namelijk 14(!) dollar en dit ligt toch een klein beetje boven het bedrag dat ik in gedachte had.

Ik ben nog nooit in Azië geweest, maar na 5 minuten zijn de eerste indrukken al gevormd. Nergens ligt afval (maar ik zie ook nergens prullenbakken?), de helft van de reizigers draagt een mondkapje, niemand is luidruchtig en iedereen spreekt elkaar aan met ‘sir’ en ‘madam’. Zo als er op Schiphol wordt omgeroepen “Passenger ... IMMEDIATE BOARDING, you’re delaying the flight” zo wordt er hier voorzichtig omgeroepen “Passenger ...please go to the gate, the plane is ready to go”.

Maar goed. Jullie vragen je vast af waar ik nu weer uithang en wat de planning is: ik ben op weg naar Indonesië om hier 2 maanden presentaties te geven aan Indonesische jongeren over ondernemen en het opstarten van een bedrijf. Inderdaad een hele mond vol, maar het gaat echt alleen om de basisprincipes (want ook al heb ik mijn propedeuse gehaald, klaar om een eigen bedrijf te beginnen ben ik nog lang niet). Dit ga ik samen doen met nog zo’n 20 andere internationale studenten, dus aan culturele indrukken zal het zeker niet ontbreken. Uiteraard is er tussendoor ook genoeg tijd om het land te verkennen en een beetje te backpacken! En dat vele van jullie hier niets van afwisten is niet meer dan logisch, gezien het tot een week geleden onduidelijk was of ik wel een visum zou krijgen. De Indonesische ambassade in Den Haag is namelijk alles behalve meewerkend. En het papierwerk dat nodig is om een visum voor 2 maanden te verkrijgen, maakt de boel er ook niet makkelijker op. Maar, het is gelukt!

Voor de geïnteresseerden; ik verblijf in Bandar Lampung, het zuidelijkste puntje van Sumatra. Hier zal ik slapen bij een gastgezin, bestaande uit moeder Eva en dochter Mitha. Als het goed is, verblijft er ook nog een Vietnamees meisje in hetzelfde gezin (maar haar naam ben ik vergeten). En er is nu al goed nieuws: er is een wasmachine! Dus geen Tanzaniaanse taferelen van bakjes koud water, wasmiddel dat hierin moet oplossen en héél veel schrobben.

__________________________________________________________

Inmiddels ben ik in Bandar Lampung aangekomen (wifi is blijkbaar toch niet in staat geweest dit verslag te plaatsen). Het was te verwachten dat het een chaos zou zijn bij de visumcontrole: een ellendig lange rij, waarbij iedere persoon ook nog eens vragen krijgt als ‘wat ga je hier doen?’ ‘waar verblijf je?’. Op de een of andere manier kreeg ik er geen, de reden is mij nog steeds niet duidelijk. Ik was in ieder geval intens gelukkig toen ik mijn bagage op de loopband zag liggen.

Tijdens mijn laatste vlucht ben ik ook gelijk 4 andere studenten tegen gekomen die door dezelfde persoon als ik werden opgehaald. Het organisatie commité had er echter geen rekening mee gehouden dat 4 blanken personen wel heel veel aandacht trekken op een vliegveld ter grote van een supermarkt: dus het was nog een hele klus om heelhuids de auto te bereiken. Alle bagage paste gelukkig wel achterin, maar met z’n 5 op de achterbank was een minder groot succes. Ik was uiteraard degene die bijna diagonaal lag, in het chaotische verkeer van Lampung. Rood licht wordt genegeerd, net zoals zebrapaden, een gordel is er niet en voorrangsregels lijken niet te bestaan.

Toch ben ik veilig en wel aangekomen bij mijn gastgezin; met het huis op zich is niets mis. Alleen het woord ‘poetsen’ lijkt hier nog nooit te zijn gevallen, de keuken is écht smerig... en dat terwijl de gastmoeder schoonheidsspecialiste is. De douche bestaat uit een bucket shower en ik moet samen met Ti (Vietnamese meisje) in een tweepersoonsbed slapen, redelijk vreemd gezien we elkaar niet kennen. Maar er is water, elektriciteit, een bed en zelfs wifi. Dus ik mag niet klagen. Mijn gastmoeder is heel erg aardig, de eerste 5 minuten heeft ze alleen maar geroepen “You’re so beautiful! You’re hair! I’m so happy!”. Ook heeft ze een stuk of 7 ketels met eten speciaal voor mij klaargemaakt, want ze is zelf moslim en doet dus mee aan de Ramadan.

Maar voor nu toch einde van dit spetterende verhaal, geschreven met kleine oogjes. Dus neem me niet kwalijk als het niet echt interessant is, de volgende keer zal ik er iets meer spanning in gooien.