Vele verschillen, bijna gezonken, bijna malaria

Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen; de eerste 3 dagen bestonden uit het bijwonen van een Nationale Conferentie. Het project waar ik aan deelneem wordt namelijk uitgevoerd in meerdere steden. De conferentie vond plaats in Bandar Lampung, dus dat was wel handig. We verbleven met ongeveer 70 personen in een 4 sterrenhotel, hemels! Ik heb extra genoten van de warme douche en de normale wc, gezien de toekomst er vast anders uit zal zien.

De conferentie was vooral bedoeld om elkaar en de Indonesische cultuur te leren kennen. Onze eerste woorden in Bahasa Indonesia werden uitgesproken, er werd uiteraard 3x per dag rijst geserveerd en de Indonesische muziek kon (helaas..) ook niet ontbreken. Ik heb geleerd dat 45% van het aantal werkenden in Indonesië nog steeds onder de armoedegrens leeft. Echt heel veel, zeker gegeven het feit dat het werkloosheidpercentage ook nog hoger is dan gemiddeld.

Op de laatste avond van de conferentie vond het ‘galadiner’ plaats. Van te voren was ons duidelijk gemaakt dat we er écht netjes uit moesten zien en eigenlijk een lange jurk moesten dragen. Gezien ik die niet had, heb ik de eerste culturele regels alweer verbroken en ben fijn voor een Europees cocktailjurkje gegaan. Achteraf was dit helemaal geen probleem, gezien eigenlijk iedereen er zo bij liep. En het galadiner natuurlijk ook geen echt galadiner was: de wijn ontbrak vanwege de Ramadan, het eten was opgesteld in de vorm van een lopend buffet. Wonder boven wonder werden we getrakteerd op muziek van The Script in plaats van Indonesisch gejammer 

Voor de rest heb ik echt een aantal keren versteld gestaan van de diversiteit van de wereld, hoe anders mensen zijn. Zo was er een Vietnamese jongen die nog nooit buiten Vietnam was geweest, bijna geen woord Engels sprak. Hij was nog nooit op stap geweest en dus heeft delegatie ‘Europa’ hem een tequila gegeven (helaas ontbreekt het beeldmateriaal hiervan).

Na de conferentie vond de ‘Global Village’ plaats op een plein bij een groot winkelcentrum. Hierbij was het de bedoeling dat de personen van een bepaald land hun land tentoonstelden d.m.v. attributen, kleding, hapjes etc. Vervolgens zouden middelbare scholieren en de locals ons bezoeken om iets over de wereld te leren. Dit klinkt een beetje raar, maar het was ongelooflijk om te zien hoe weinig de mensen wisten over landen en culturen. Samen met 2 andere Nederlandse meisjes hebben we Nederland vertegenwoordigd: stroopwafels vielen in tegenstelling tot de dropjes erg in de smaak, waar Nederland lag wist eigenlijk niemand ons uit te leggen. De foto van Arjen Robben was het enige wat wel herkend werd!

Maar dan is het nu tijd om het meest indrukwekkende te beschrijven: de foto’s. Ik had verwacht dat ze hier niet gewend waren aan blanke mensen, gezien het hier niet zo toeristisch is. Maar dat ik zo’n attractie zou zijn…nee. Op straat kijkt iedereen me aan en buigt voor me, tijdens de Global Village heb ik eigenlijk alleen maar staan poseren. Iedereen maakt 2 foto’s of selfies met je, want misschien zou de eerste foto wel mislukt zijn. Maar omdat men hier Islamitisch is en lichamelijk contact en dat soort zaken niet echt normaal zijn, is het voor Indonesiërs niet gebruikelijk een arm om elkaar heen te slaan bij foto. Het gevolg was dat alle foto’s op een soort statieportret leken, maar dat leken ze niet erg te vinden.

Natuurlijk blijft het niet bij foto’s, want instagram en Facebook kan niet ontbreken! Ik heb voor mezelf maar besloten dat ik maar doe alsof ik geen Facebook heb, gezien het aantal vriendschapsverzoeken van Indonesiërs nu al enorm is. Een meisje was erg teleurgesteld dat ik geen Facebook had, dus ze vroeg (ja, dit is echt gebeurd) om een handtekening. Later werd ik bestormd door 2 andere meisjes: OMG ARE YOU TAYLOR SWIFT? Nee, gelukkig niet.

Na 4 uitputtende dagen was het tijd om Pahawang Island te bezoeken, een van de vele onbewoonde eilanden van Indonesië. Al vroeg moesten we ons verzamelen in de stad, om vervolgens met een overvolle bus naar zee te rijden. Na een aantal verkeersopstoppingen en diepe kuilen in de weg, kwamen we aan op een prachtig strand. De 2 boten lagen al op ons te wachten, dus na ons ingesmeerd te hebben met zonnebrandfactor 50 kon de reis beginnen. Het was echt zo’n traditioneel bootje, het weer was goed en het uitzicht was prachtig. De stemming zat er goed in en zo naderden we steeds dichter het eiland. Totdat….het stuurwiel in het water viel. Geen probleem, de kapitein springt wel even in het water en lost het op. Zo’n minuut later viel de motor echter uit. Geen probleem, dan wachten we toch even en proberen we de motor opnieuw te starten?! Helaas, de motor was echt kapot. Er werd vooral gelachen, spraakberichten met ‘HELP’ werden naar de inzittenden van de andere boot gestuurd en voor de rest maakten we ons niet echt ergens druk om. Totdat de kapitein en zijn mannen erachter kwamen dat er geen bereik was…Het was inmiddels 3 uur en rond 5 uur begint het met schemeren, dus het was tijd dat er een oplossing kwam (het zou namelijk wel even duren voordat er een andere boot op onze locatie zou zijn).Op de een of andere manier is het toch gelukt om een berichtje te verzenden en een andere boot onze kant op te sturen. Het wachten was echter geen probleem: we konden al in zee zwemmen en we hadden muziek, dus eigenlijk was het best relax.

Na al deze hectiek kwamen we aan bij onze overnachtingsplaats: een huisje direct aan het water. Zo leek het van buitenaf. Jammer maar helaas, het waren 2 zaaltjes met matrassen op de grond en….dat was het. Geen kussens en dekens, geen tafels om onze vers gevangen vis aan te eten, overal muskieten, een emmer met koud water als douche en over de wc wil ik het liever niet hebben. Vragen als ‘durf jij met blote handen de vloer aan te raken’ en ‘hoe moet ik poepen?’ zijn serieus aan de orde. Maar dat hoort erbij en maakt de situatie onvergetelijk. Veel geslapen heb ik niet, gezien de gastvrouw en alle bijbehorende personen al om 4 uur ’s ochtends met koken begonnen. Het opstaan viel iedereen dan ook zwaar, maar de eilanden die we daarna bezocht hebben maken alles weer goed! Als enige op de eilanden, snorkelen in een blauwe zee en liggen op prachtige standen: zoals in de boekjes. Als je niet jaloers wil worden, kijk dan vooral niet naar de foto’s. Tijdens het snorkelen was ik me eerst af aan het vragen waarom sommige mensen geen zwemkleding bij zich hadden. Wat bleek: ze kunnen niet zwemmen. Hier had ik dus echt niet bij stil gestaan, maar er bevonden zich zeker 4 mensen in onze groep die niet konden zwemmen..voor mij echt ondenkbaar.

Op de terugweg hebben we geen grote obstakels ondervonden, dus ik ben weer veilig bij mijn gastgezin aangekomen en volgepropt met allerlei lekkernijen die ik niet ken (en dat is misschien maar beter ook, gezien ik gelezen heb dat ze hier ook schapenhersens eten).