Beter laat dan nooit, update nummer 3. Enjoy!

Beter laat dan nooit; update nummer 3. Enjoy!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst iets van me heb laten horen, druk druk druk. Voordat ik überhaupt begin met schrijven realiseer ik me al dat het onmogelijk wordt alles in een verslag te proppen, dus bij deze een selectie van alle gebeurtenissen:

Na het bezoeken van de prachtige Pahawang eilanden, was het tijd om aan de slag te gaan. Tenminste, volgens ons. We waren inmiddels al een week in Indonesië en klaar om de handen uit de mouwen te steken. Hier denkt men in Indonesië echter ietsje anders over: je moet vooral niet te veel doen op een dag. Als voorbeeld: na een “vergadering” van nog geen 2 uur werd ons geadviseerd naar huis te gaan, om daar te rusten. Het was namelijk al een drukke dag geweest. Zo waren er 4 van dit soort dagen, met iedere dag een activiteit die nog geen dagdeel in beslag nam.

Ik kom dan ook direct bij het volgende probleempunt van de Indonesische samenleving: efficiëntie. Ik ben nog nooit ergens geweest waar men op zoveel gebieden zo inefficiënt is. Als vrijwilligers suggereerden we dat het beter was de morgen en middag vol te plannen, zodat we ook veel konden doen (want we hadden dus nog steeds niéts gedaan). Hier werd gelukkig wel een beetje naar geluisterd en de volgende dagen stonden in het teken van het bezoeken van weeshuizen om hier Engels met de kinderen te oefenen. De conditie van de weeshuizen viel me op zich nog wel mee, alleen de sanitaire voorzieningen zijn niet om over naar huis te schrijven. Maar voor de rest was er genoeg ruimte voor iedereen, genoeg voedsel en alle kinderen hadden normale kleren aan (geen gaten, te kleine of te grote kleding etc.). Om iets extra’s te kunnen doen, hebben we allemaal geld bij elkaar gelegd om de kinderen een feestmaaltijd aan te kunnen bieden aan het einde van de Ramadan. Hier is namelijk geen geld voor in de weeshuizen. We zijn op zoek gegaan naar winkeltjes en boeren die ons voedsel wilden sponsoren of tegen een lage prijs wilde verkopen en zodoende is het gelukt om een lekkere maaltijd samen te stellen.

Na deze geslaagde actie hadden we ’s avonds een barbecue met de organisatie en alle vrijwilligers, waarbij het de bedoeling was dat iedereen een gerecht uit eigen land bereidde. Gezien de Nederlandse keuken niet zo geweldig is, maakte ik samen met 3 andere Europese meisjes een fruitsalade. Dit klinkt heel erg simpel, maar de locals waren enorm onder de indruk. Ze hadden namelijk nog nooit een salade gegeten en wisten ook niet hoe ze dit moesten maken. Binnen een half uur waren de 2 kommen met salade leeg, dus ik denk dat het wel geslaagd is.

Om nog even door te gaan op het punt inefficiëntie: restaurants en winkels. Er werkt zoveel personeel in een restaurant, maar drankjes worden één voor één geserveerd, net zoals het eten. In supermarkten werken er wel 5 mensen die als taak hebben het fruit te wegen en de juiste sticker erop te pakken. Verder zijn er mensen die medicijnen uit een kastje moeten pakken en ook staan er aan iedere kassa 2 medewerkers. De service is echter bagger: het duurt minstens een half uur voordat je kleine boodschappen hebt gedaan (exclusief de tijd die het nemen van selfies met het winkelpersoneel in beslag neemt).

Na deze week sloeg het noodlot echter toe: ik was ziek. En niet gewoon ziek, geen normale buikgriep of verkoudheid, maar ik was écht ziek. Als ik zeg dat ik me in mijn hele leven nog nooit zo slecht gevoeld heb, lieg ik niet. Ik heb 4 dagen lang in bed gelegen en ik kon er ook niet uitkomen. Ik kon niet drinken, eten en lopen. Ik heb zoveel pillen geslikt maar niets leek te helpen. Na 4 dagen liggen was ik er helemaal klaar mee en kon ik het niet laten toch een poging te wagen me weer bij de rest te voegen. Dit heb ik 3 dagen lang gedaan maar eigenlijk heb ik er meer als een zombie bijgezeten.

Ik was dus nog steeds ziek en het volgende probleem diende zich ook al aan: vulkaanuitbarstingen rondom Bali. En laat ik nu net de volgende dag naar Bali vliegen met nog 10 andere vrijwilligers, om hier onze vrije week te vieren. Het vliegveld in Bali was dus gesloten. Stress: wat nu? De Indonesische autoriteiten zouden diezelfde avond nog beslissen of het vliegveld gesloten bleef, maar Indonesië zou Indonesië niet zijn als er geen beslissing kwam. En die kwam er dus niet. Het noodplan werd opgesteld: we zouden de volgende dag in ieder geval naar Jakarta vliegen, ongeacht de situatie in Bali. Mocht het vliegveld in Bali gesloten blijven, zouden we met een bus naar Yogjakarta afreizen en hopen hier een hotel te vinden.

De volgende dag was er nog steeds geen duidelijkheid over de situatie. Eenmaal in Jakarta aangekomen reisden we af naar servicebalie van de vliegtuigmaatschappij. We hadden verwacht dat er enorm veel mensen zouden zijn, we hadden verwacht dat de vliegtuigmaatschappij ook niet wist of ze mochten vliegen. Maar, surprise! Geen wachtende mensen én…….de vlucht ging gewoon door! Als blije kinderen op schoolreis vervolgden we onze reis, om vervolgens in een prachtige villa in Bali aan te komen. Ik nam een warme douche en stond er zo lang onder dat het water inmiddels koud werd. Hemels. Ik kon in een schoon bed liggen. Er waren geen muskieten. Maar het beste van alles was dat ik me eindelijk een beetje beter begon te voelen. Verder merkte ik al snel dat Bali veel toeristischer is dan Bandar Lampung, mijn celebrity status als blonde blanke daalde namelijk naar een dieptepunt. Er was ook niemand die “Bullee” naar ons riep (Indonesische benaming voor blanke).

De volgende dagen in Bali hebben van alles bezocht; tempels, rijstvelden, kleine dorpjes, stranden, hotsprings, markten en het beste van alles: we hebben Mount Batur Volcano beklommen! ’s Nachts om 2 uur werden we opgehaald vanuit onze villa en na 2 uur rijden over de meest oncomfortabele wegen kwamen we aan bij het startpunt. Na 2 uur klimmen wisten we allen de top te bereiken (1717 meter) en konden we genieten van een prachtige zonsopgang. Hierna hebben we over de aangrenzende bergen gewandeld, met uitzicht op de 3 kraters van de vulkaan. Het wandelen was echter een groot avontuur: klimmen, springen, tegenwind. Niet voor mietjes, maar gelukkig waren we dat ook niet.

Verder moest het uitgaansleven van Bali natuurlijk ook verkend worden! De eerste avond belandde we echter in een club vol met dronken Australische toeristen, aangevuld met lokale vieze mannetjes. Een aparte ervaring is wel een goede benaming. De avond erna hebben we besloten toch maar voor een iets normalere club te gaan. Na 3 weken werden zo eindelijk onze eerste alcoholische drankjes weer genuttigd, maar geen tijd voor hangovers want Bali moest verkend worden! Het leek ons een goed idee om scooters te huren: hartstikke goedkoop, snel en je bent van niemand afhankelijk. Ik was wel blij dat ik zelf niet hoefde te rijden, want het verkeer is een chaos (maar ten opzichte van Bandar Lampung is het zeer georganiseerd..). Met de scooters door het prachtige landschap van Bali crossen voelde echt goed en de stemming zat er goed in. Totdat….. we werden aangehouden door de politie. De scooter waar ik me op bevond en nog een andere scooter zouden namelijk door rood licht zijn gereden. We hadden echter de laatste 10 minuten geen stoplicht meer gepasseerd, dus het was al snel duidelijk dat dit een actie was van de corrupte politie om toeristen een zakcentje armer te maken. Omdat we dit vrij snel doorhadden en inzagen dat wij echt geen officiële formulieren gingen invullen, hebben we de 2 politiemannen handje contantje wat Indonesische rupiah’s toegestopt en zo was alles mooi opgelost.

Na deze enorm leuke, maar uitputtende week was het tijd om terug te gaan naar Bandar Lampung. Bijna misten we onze vlucht, omdat ze ons naar de verkeerde gate hadden gestuurd. Een aantal uren later zat ik weer fijn op de bank bij mijn gastgezin, die enorm enthousiast waren over de komende dagen. De Ramadan is namelijk afgelopen, tijd voor het Suikerfeest! Het is inmiddels een dag later, 12 uur ’s middags, maar ik heb nog geen enkele festiviteit gezien. Mijn gastgezin raad me ook aan vooral te rusten, want ik ben vast uitgeput?! Ja, Indonesische mensen zijn gastvrij en heel vriendelijk, maar ook erg lui.

Volgende week gaan we in groepjes SME’s (= kleine bedrijfjes) bezoeken en de eigenaars helpen met hun ondernemingsplan. Ik heb er echt zin in, want nu kan ik eindelijk gaan doen waar ik voor kwam. Wordt vervolgd!