Almost home again!
Blijf op de hoogte en volg Sanne
17 Augustus 2015 | Singapore, Singapore
Mijn laatste blog schreef ik meer dan 2 weken geleden en inmiddels bevind ik me alweer op het vliegveld van Singapore, wachtend voor mijn vlucht naar Amsterdam. Uiteraard verveel ik me al, maar ik heb nog zo’n 16 reisuren in het vooruitzicht. Heerlijk!
De laatste 2 weken heb ik lesgegeven op een junior high school (11, 12 en 13-jarige studenten). De eerste lessen draaiden vooral om het kennismaken met ondernemerschap en bedrijven, hetgeen al een uitdaging op zich was. Het beeld dat studenten van ondernemerschap hebben is namelijk vrij fout: rijk. In hun gedachte is iedere ondernemer een miljonair, woont in een villa, heeft 3 auto’s, een zwembad en een privéjet. En je bent alleen een ondernemer als je Steve Jobs of Bill Gates heet, niet als je eigenaar bent van een klein bedrijfje. Nadat ik dit beeld met vele praktijkvoorbeelden en youtube filmpjes een beetje uit hun hoofd heb kunnen bannen, was het tijd voor mijn volgende taak.
De leerlingen zouden in groepjes verdeeld worden en ieder groepje zou een business plan maken, om dit vervolgens voor de klas te presenteren. Ik zou dan een winnaar uitkiezen, net zoals de andere vrijwilligers dit op hun school zouden doen. Vervolgens zouden de scholen dan een soort competitie tegen elkaar spelen, om zo tot één grote winnaar te komen. De illusie dat mijn school zou winnen heb ik nooit gehad, gezien veel andere vrijwilligers les gaven op een senior high school (15, 16 en 17-jarige studenten met een beter Engels niveau). Ik was al blij als mijn leerlingen in staat waren een business plan te maken en dit in gebrekkig Engels te presenteren. Dus, aan de slag! Ik maakte een presentatie over een hele simpele opzet van een business plan, verdeelt in 6 stappen: wat, wie, waar, wanneer, hoe en waarom. Om het niet te simpel te maken, moest er ook een bedrijfsnaam en een bedrijfslogo bedacht worden. Uiteraard zouden extra’s (financiën, brochures, facebookpagina’s etc) en creativiteit beloond worden met extra punten!
Het resultaat was zoals ik verwacht had; op een paar uitzonderingen na, niet heel inspirerend. De meeste groepjes gingen eten of drinken verkopen, in hun eigen stad, op doordeweekse dagen: saai en precies zoals in mijn voorbeeld over ijsjes. Een groepje ging echter fietsen maken waar zonnepanelen opzaten en een ander groepje ging een dierenpension beginnen en had dit tot in detail uitgewerkt. Een beetje trots was ik dan ook wel, een klein deel van mijn 250 studenten had het goed begrepen! Dat ik ze niets over financiën, begrotingen of marketing heb kunnen vertellen vind ik wel jammer. Ik heb namelijk echt alleen de basis van de basis kunnen behandelen en niet kunnen praten over de dingen die ik écht interessant vond. Maar al met al heb ik 2 leuke weken gehad en heb ik de studenten zeker enige inspiratie kunnen geven.
Om me te bedanken voor het lesgeven en helpen, werd ik uitgenodigd om mee te doen aan de spelletjes die gespeeld werden vanwege onafhankelijkheidsdag. Het grappige hieraan is dat men de onafhankelijkheid van Indonesië viert, maar Hollandse spelletjes als zaklopen, spijkerpoepen en kroepoekhappen (natuurlijk de variant op peperkoekhappen) speelt. (Ik neem bij deze aan dat alle lezers weten dat Indonesië vroeger een Nederlandse kolonie was. Zo niet, dan beveel ik voorzichtig aan te werken aan je basiskennis over de Nederlandse geschiedenis). Er was een spel dat niet afkomstig was uit Nederland, namelijk voetbal gespeeld in een sarong. En uiteraard heb ik meegedaan, om toch een beetje te kunnen trainen voor het voetbalseizoen dat al heel snel weer van start gaat. Mijn eerste potje speelde ik met studenten, het tweede potje vormde ik een team met andere vrijwilligers die ook naar mijn school gekomen waren. Deze laatste wedstrijd was een enorme sensatie voor de studenten en de oren werden me van de kop geschreeuwd. Helaas hebben we verloren… Na deze spelletjes was het tijd voor het echte bedankje. Een speech van een leerling, een speech van het schoolhoofd en alle kinderen die het Indonesische volkslied voor me zongen. Fijn om de waardering voor je werk terug te zien.
Verder hadden we met alle vrijwilligers nog een internationale kookavond. Iedereen zou een gerecht uit zijn/haar land bereiden om dit vervolgens met z’n alle op te smullen. Helaas had ik het erg druk die dag en niet zoveel tijd, dus besloot ik stokbrood met kaas te serveren. Niet echt speciaal, maar na 5 minuten was de hele schaal leeg. Verder was het natuurlijk een enorme chaos in de keuken, werd werd er met lepels uit kommen gegeten vanwege een gebrek aan borden en de vloer was onze stoel. Ook waard om te vermelden: Indonesiërs gebruiken geen mes tijdens het eten, alleen een vork en lepel. De kaas heb ik dan ook met een lepel op mijn stokbroodjes moeten smeren, want er is echt geen normaal mes te bekennen in een Indonesisch huishouden.
Na deze kookactiviteit vond ik dat het ook tijd werd dat mijn gastgezin kennis maakte met echte Hollandse pannenkoeken. Dus ik bakte een hele hoop pannenkoeken en smeerde er als topping verse aardbeien, slagroom en chocoladesaus op (Indonesiërs prefereren zeer zoete dingen, zoals 2 eetlepels suiker in een kop thee). De melk was helaas op, anders had iedereen nog wel een lading opgekregen.
Buiten het lesgeven en koken, werden we ook uitgenodigd om onszelf kort te introduceren in een van de basisscholen waar de organisatie nauw mee samenwerkt. Dit is een privéschool, waar les wordt gegeven in het Engels. Zo heb ik anderhalf uur gekletst met 8-jarige kinderen en ik heb me uitstekend vermaakt. Communiceren ging heel goed vanwege hun uitstekende Engels niveau en aan enthousiasme ontbrak het zeker niet. De kinderen waren geïnteresseerd in echt alles wat ik vertelde en aan humor ontbrak het ze ook niet, hartstikke leuk!
En toen…..was het tijd voor het afscheidsfeest. De 2 maanden zaten erop, het “werk” was klaar. Echter zou ik de volgende 2 dagen nog met een groep afreizen naar Kiluan Bay, dus een echt afscheidsfeest was het nog niet. Wel is en blijft het vreemd om te bedenken dat 25 mensen in 2 maanden tijd van vreemden naar hele goede vrienden kunnen groeien. Ondanks alle cultuurverschillen, leeftijdsverschillen en verschillen in karakter! Ik ben dus een hoop vakantieadresjes rijker.
Mijn laatste 2 dagen heb ik doorgebracht in Kiluan Bay. Prachtig strand en eiland, compleet anders dan het drukke en chaotische Bandar Lampung. Op de eerste dag hebben we gesnorkeld, op de tweede dag hebben we dolfijnen gespot en zijn we naar Laguna beach gegaan. Dit is een soort klif waar je in kan zwemmen, met warm water en een prachtig uitzicht. Gezien we de enige bullees (= blanken) waren, was het wel aapjes kijken geblazen. Enige mindere aan ons weekend was de cottage waar we in verbleven. Twee piepkleine kamertjes, geen matras of kussen, niet geheel dicht en lawaai de hele nacht. En een paar botsingen tussen armen/benen/hoofden tijdens het slapen. Hoort erbij zullen we maar zeggen.
Over luxe gesproken, na 2 maanden koude bucket showers en squattoilets moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet eens erg vind. Zolang alles schoon is, maakt het me echt niets uit. Probleem in mijn gastgezin is echter dat het niet schoon is..dus een wereld zal voor me open gaan als ik onder schone lakens kan slapen. Het enige waar ik écht naar uitkijk is frisse lucht, want hier wordt overal afval verbrand en is de geur van uitlaatgassen altijd aanwezig. Voor de rest heb ik niets echt gemist, maar daar zal ik eenmaal thuis aangekomen wel achter komen. Tijd om te boarden, voor de laatste keer!
De laatste 2 weken heb ik lesgegeven op een junior high school (11, 12 en 13-jarige studenten). De eerste lessen draaiden vooral om het kennismaken met ondernemerschap en bedrijven, hetgeen al een uitdaging op zich was. Het beeld dat studenten van ondernemerschap hebben is namelijk vrij fout: rijk. In hun gedachte is iedere ondernemer een miljonair, woont in een villa, heeft 3 auto’s, een zwembad en een privéjet. En je bent alleen een ondernemer als je Steve Jobs of Bill Gates heet, niet als je eigenaar bent van een klein bedrijfje. Nadat ik dit beeld met vele praktijkvoorbeelden en youtube filmpjes een beetje uit hun hoofd heb kunnen bannen, was het tijd voor mijn volgende taak.
De leerlingen zouden in groepjes verdeeld worden en ieder groepje zou een business plan maken, om dit vervolgens voor de klas te presenteren. Ik zou dan een winnaar uitkiezen, net zoals de andere vrijwilligers dit op hun school zouden doen. Vervolgens zouden de scholen dan een soort competitie tegen elkaar spelen, om zo tot één grote winnaar te komen. De illusie dat mijn school zou winnen heb ik nooit gehad, gezien veel andere vrijwilligers les gaven op een senior high school (15, 16 en 17-jarige studenten met een beter Engels niveau). Ik was al blij als mijn leerlingen in staat waren een business plan te maken en dit in gebrekkig Engels te presenteren. Dus, aan de slag! Ik maakte een presentatie over een hele simpele opzet van een business plan, verdeelt in 6 stappen: wat, wie, waar, wanneer, hoe en waarom. Om het niet te simpel te maken, moest er ook een bedrijfsnaam en een bedrijfslogo bedacht worden. Uiteraard zouden extra’s (financiën, brochures, facebookpagina’s etc) en creativiteit beloond worden met extra punten!
Het resultaat was zoals ik verwacht had; op een paar uitzonderingen na, niet heel inspirerend. De meeste groepjes gingen eten of drinken verkopen, in hun eigen stad, op doordeweekse dagen: saai en precies zoals in mijn voorbeeld over ijsjes. Een groepje ging echter fietsen maken waar zonnepanelen opzaten en een ander groepje ging een dierenpension beginnen en had dit tot in detail uitgewerkt. Een beetje trots was ik dan ook wel, een klein deel van mijn 250 studenten had het goed begrepen! Dat ik ze niets over financiën, begrotingen of marketing heb kunnen vertellen vind ik wel jammer. Ik heb namelijk echt alleen de basis van de basis kunnen behandelen en niet kunnen praten over de dingen die ik écht interessant vond. Maar al met al heb ik 2 leuke weken gehad en heb ik de studenten zeker enige inspiratie kunnen geven.
Om me te bedanken voor het lesgeven en helpen, werd ik uitgenodigd om mee te doen aan de spelletjes die gespeeld werden vanwege onafhankelijkheidsdag. Het grappige hieraan is dat men de onafhankelijkheid van Indonesië viert, maar Hollandse spelletjes als zaklopen, spijkerpoepen en kroepoekhappen (natuurlijk de variant op peperkoekhappen) speelt. (Ik neem bij deze aan dat alle lezers weten dat Indonesië vroeger een Nederlandse kolonie was. Zo niet, dan beveel ik voorzichtig aan te werken aan je basiskennis over de Nederlandse geschiedenis). Er was een spel dat niet afkomstig was uit Nederland, namelijk voetbal gespeeld in een sarong. En uiteraard heb ik meegedaan, om toch een beetje te kunnen trainen voor het voetbalseizoen dat al heel snel weer van start gaat. Mijn eerste potje speelde ik met studenten, het tweede potje vormde ik een team met andere vrijwilligers die ook naar mijn school gekomen waren. Deze laatste wedstrijd was een enorme sensatie voor de studenten en de oren werden me van de kop geschreeuwd. Helaas hebben we verloren… Na deze spelletjes was het tijd voor het echte bedankje. Een speech van een leerling, een speech van het schoolhoofd en alle kinderen die het Indonesische volkslied voor me zongen. Fijn om de waardering voor je werk terug te zien.
Verder hadden we met alle vrijwilligers nog een internationale kookavond. Iedereen zou een gerecht uit zijn/haar land bereiden om dit vervolgens met z’n alle op te smullen. Helaas had ik het erg druk die dag en niet zoveel tijd, dus besloot ik stokbrood met kaas te serveren. Niet echt speciaal, maar na 5 minuten was de hele schaal leeg. Verder was het natuurlijk een enorme chaos in de keuken, werd werd er met lepels uit kommen gegeten vanwege een gebrek aan borden en de vloer was onze stoel. Ook waard om te vermelden: Indonesiërs gebruiken geen mes tijdens het eten, alleen een vork en lepel. De kaas heb ik dan ook met een lepel op mijn stokbroodjes moeten smeren, want er is echt geen normaal mes te bekennen in een Indonesisch huishouden.
Na deze kookactiviteit vond ik dat het ook tijd werd dat mijn gastgezin kennis maakte met echte Hollandse pannenkoeken. Dus ik bakte een hele hoop pannenkoeken en smeerde er als topping verse aardbeien, slagroom en chocoladesaus op (Indonesiërs prefereren zeer zoete dingen, zoals 2 eetlepels suiker in een kop thee). De melk was helaas op, anders had iedereen nog wel een lading opgekregen.
Buiten het lesgeven en koken, werden we ook uitgenodigd om onszelf kort te introduceren in een van de basisscholen waar de organisatie nauw mee samenwerkt. Dit is een privéschool, waar les wordt gegeven in het Engels. Zo heb ik anderhalf uur gekletst met 8-jarige kinderen en ik heb me uitstekend vermaakt. Communiceren ging heel goed vanwege hun uitstekende Engels niveau en aan enthousiasme ontbrak het zeker niet. De kinderen waren geïnteresseerd in echt alles wat ik vertelde en aan humor ontbrak het ze ook niet, hartstikke leuk!
En toen…..was het tijd voor het afscheidsfeest. De 2 maanden zaten erop, het “werk” was klaar. Echter zou ik de volgende 2 dagen nog met een groep afreizen naar Kiluan Bay, dus een echt afscheidsfeest was het nog niet. Wel is en blijft het vreemd om te bedenken dat 25 mensen in 2 maanden tijd van vreemden naar hele goede vrienden kunnen groeien. Ondanks alle cultuurverschillen, leeftijdsverschillen en verschillen in karakter! Ik ben dus een hoop vakantieadresjes rijker.
Mijn laatste 2 dagen heb ik doorgebracht in Kiluan Bay. Prachtig strand en eiland, compleet anders dan het drukke en chaotische Bandar Lampung. Op de eerste dag hebben we gesnorkeld, op de tweede dag hebben we dolfijnen gespot en zijn we naar Laguna beach gegaan. Dit is een soort klif waar je in kan zwemmen, met warm water en een prachtig uitzicht. Gezien we de enige bullees (= blanken) waren, was het wel aapjes kijken geblazen. Enige mindere aan ons weekend was de cottage waar we in verbleven. Twee piepkleine kamertjes, geen matras of kussen, niet geheel dicht en lawaai de hele nacht. En een paar botsingen tussen armen/benen/hoofden tijdens het slapen. Hoort erbij zullen we maar zeggen.
Over luxe gesproken, na 2 maanden koude bucket showers en squattoilets moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet eens erg vind. Zolang alles schoon is, maakt het me echt niets uit. Probleem in mijn gastgezin is echter dat het niet schoon is..dus een wereld zal voor me open gaan als ik onder schone lakens kan slapen. Het enige waar ik écht naar uitkijk is frisse lucht, want hier wordt overal afval verbrand en is de geur van uitlaatgassen altijd aanwezig. Voor de rest heb ik niets echt gemist, maar daar zal ik eenmaal thuis aangekomen wel achter komen. Tijd om te boarden, voor de laatste keer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
